Կարկաչուն ձայնդ թավիշ երանգով
Մռայլ տխրության թուխպերն է ցրում,
Այնքա~ն հանգիստ եմ դառնում, անխռով,
Հուսո մտքերը սիրտ են օրորում:

Սարսափից սառած դատարկ իմ հոգին
Գորովաթախիծ մի վալս է պարում,
Գրկելով անհագ փխրուն քո հոգին,
Արևով ցողված մեր ծառուղիում:

Ու քայլում ենք մենք, մենք չենք հանդգնում
Խախտել բնության երազը անհագ,
Մառախուղն է լոկ այնպես կաթնագույն
Հաղորդում սիրող սրտերին փափագ:

Դարձնում անգո, անտեսանելի,
Մեր սիրո համար արահետ բացում,
Փակում է ճամփան բոլոր չարքերի,
Սիրո հրեշտակն է մեզ միշտ ուղեկցում:

Լռին թախիծս տեղի է տալիս
Ամռան զեփյուռին, օրվան արևկա,
Հայացքդ, որ մինչև հատակ խմում է հոգիս,
Դառնում է օրոցք ամենահմա:

Երբ կողքիս ես դու, երբ շնչում եմ քեզ,
Ամպերի այգում արևն է ծաղկում,
Հավերժ երջանիկ և անհոգ եմ ես,
Իմ սրտին ոչ մի կնճիռ չի հպվում:
Ն. Ավագյան