Համբերանքս առ պռունկ է,
Լիքը գավ է,
Հոգիս վիրավոր կռունկ է,
Սրտին՝ ցավ է,
Թոնրում թխած այդ ի՞նչ երգ է,
Ա՜խր, հում է,
Դեռ խոյանքին չընտելացած՝
Սա հարկադիր վարթևում է...
Անուրջներիս բյուրեղային 
Աղերսները առ հավատս՝
Նվաղում են,
Զանգակատան զարկերակի 
Տրոփները խլանում են...
Հուրհրատող մայրամուտը
Մոտենում է...
Այն ամենը, ինչ կար երեկ,
Ի՞նչ է, սու՞տ է...
Ջահս վառ է, սակայն շուրջս
Մո՜ւթ է, մո՜ւթ է...
Մեր օրերի հին հմայքը
Գողտր կանչ է...
Սակայն գիշերն այսօր կրկին
Հոգուս նման վայրահաչ է...