Երկնքի լազու՜ր թափանցիկի մեջ 
Ծնվում է դանդա՜ղ արևը մանուկ,
Եվ խորախորհուրդ, մեղմ լռությունից հոգնատանջ եղած 
Ու քի՜չ ծերացած հեգ խոթացյալը
Իր տեղն է զիջում մանուկ արևի քնքու՜շ համբույրով 
Իր այտը ցողած ադամալույսին…
Իմ հոգեթափանց քնից արթնացած
Եվ սիրակորուս, խելա՜ռ իմ հոգին
Լի է քնքշաբույր գարունքով անհաս,
Եվ մատաղ շիվից նրբորեն կախված
Փոքրի՜կ, նորելուկ տերև է ասես,
Որ արբենում է քո չքնաղ բույրից,
Երբ մոտենում ես դու այնպե՜ս անտես…
Իմ արբունքահաս սիրո նեկտարը
Հոգուս ընդերքից վերցնում է մեղուն,
Եվ ծաղկահովտի հեգ ծաղիկներն է
Սիրո նեկտարով նա լու՜ռ փոշոտում:
Ես հավատում եմ, որ կգա մի օր,
Երբ դու կքայլես այդ հովտի միջով,
Կկանգնես մի պահ, որ սիրուց ծնված
Ու սիրով ցողված այդ ծաղիկների
Մոգական բույրը շնչես կարոտով:
Կհիշես դու ինձ, և ակամայից
Կլցվես սիրո խենթ արբեցումով,
Մենք կհանդիպենք, ես դեռ սպասում եմ,
Սիրո ծաղկունքի հովտում քնքշաբույր...
Ն. Ավագյան