Ապրում էին…Ավելի շուտ՝ շնչում ու արտաշնչում էին: Քաղցի աննահանջ զգացումի դեպքում՝ ուտում, ծարավից տոչորվելու դեպքում՝խմում մի բան: Բայց արդյո՞ք սա էր կյանքը: Ապրել՝ նաև նշանակում է շնչել ու արտաշնչել, բայց շնչել ու արտաշնչել դեռ չի նշանակում ապրել: Իսկ պատմությունը հետևյալն է…
Թռչնակերպ էին, բայց թռչուն չէին: Կամ էլ՝ պիտի որ թռչուն լինեին: Համենայն դեպս՝ նրանցից մեկն հաստատ այդպես էր կարծում: Գուցե հենց այդ համոզմունքն էլ դարձավ նրանց դժբախտության պատճառը:
Վաղու՜ց է, ինչ միասին էին ապրում: Իրենց կարծիքով սիրում էին իրար: Ապրում էին հողին կառչած: Ամեն լուսայգին արևն իր բարևն էր հղում նրանց, ինչպես և ամբողջ աշխարհին: Երեկոյան մայրամուտն էին դիմավորում միասին՝այս կամ այն ծառաբնին կռթնած, երբեմն երազելով, իսկ հիմնականում սիրելով կյանքն ու գոհանալով իրենց ընծայված յուրաքանչյուր օրվա անդառնալի ակնթարթներից: 
Անցան տարիներ: Նրանք էլ, ինչպես ցանկացած շնչող էակ, զարգացման որոշակի փուլերով անցան,ձևափոխվեցին՝ կրելով իրենց վրա ճակատագրի նախախնամությամբ իրենց բաժին ընկած խելացնոր կյանքի շոյանքներն ու հարվածները: Ամեն ինչ գրեթե լավ էր, մինչև որ մի օր պատահեց շատ տարօրինակ մի բան:
Գետափին ծավալվող ամենօրյա զբոսանքներից մեկի ժամանակ նրանցից մեկը նկատեց, որ մյուսի մեջքին թևեր են աճել: Հետաքրքի՜ր ու անսովոր…Զարմանքից քարացել էին երկուսն էլ: Էական տարբերություն էր առաջացել նրանց միջև: Իսկ թևերն օրըստօրե մեծանում էին, փարթամանում: Որքան էլ ջանար ուշադրության տիրույթներից դուրս թողնել նրանց, չէր ստացվի: Չէ՞ որ նա ներքուստ գիտեր՝ քայլելուց բացի նաև թռչել կարող էր: Հողը ոտքերի տակ զգալուց բացի կարող էր երկնքի կապույտները գրկել: 
Մի անգամ հետաքրքրությունն աճեց այն աստիճան, որ անհնար դարձավ այլևս զսպել ճախրանքի ցանկությունը: Թևերն ակամայից բացվեցին, լայն տարածվեցին օդում, ճեղքեցին նրա անաղարտ կուրծքն ու հիացումի կուսական թրթռումով երևէջեցին օդում: Փորձեց ոտքերը կտրել հողից, և առաջին անգամ կյանքում զգաց վիճակի ծայրահեղ անելանելի լինելը: Ակնհայտն անհավանական էր, անհավանականը՝ ակնհայտ: 
Բանն այն էր, որ նրանց երկուսի ոտքերն օղակված էին: Նրանցից յուրաքանչյուրի ոտքին միևնույն շղթայի հաջորդական օղակն էր կախված: 
Ձուգընկեր թռչնակերպը թևեր չուներ: Նա չգիտեր՝ինչ ասել է, թե՝ ճախրանք…Նա շարունակում էր տրորել իր ամենօրյա ճամփաները:Իսկ մյուսը՞…Չգիտեր՝ինչպես վարվել:
Կամ պիտի վերթևումներն հզոր լինեին այնքան, որ հողից չորս ոտք կտրեին, կամ էլ նա՝կրելով իր մեջքին աստվածատուր թևերը, ստիպված էր լինելու գամված մնալ հողին: Ինքն էլ էր գիտակցում առաջին վարկածի անհնարինությունը: Հասկանում էր, սակայն համակերպվել չէր կարողանում: Ջանում էր, շատ էր ջանում կյանքը շարունակել այնպես, ինչպես ապրել էր նախկինում: Չէր ստացվում…
Նրան ձգում էր մառի երկնի սադափե կապույտը: Բարձր թռիչքի հրապույրը անդիմակայելի էր…
Մինչև այսօր ունեցած խաղաղ կյանքի փոխարեն հիմա նրանք հայտնվել էին երկու՝ իրարից շա՜տ տարբերվող հարթություններում: Երկու այլակերտ աշխարհներում…
Մեկի համար ամեն ինչ գրեթե նույնն էր մնացել, մի տարբերությամբ միայն: Եթե նախկինում քայլում էին կողք-կողքի, ապա հիմա զուգաքայլը տապալված էր: Կամ առաջ էր ընկնում մեկը մյուսից, կամ հետ: Անտեսանելի բայց և անքակտելի մի պատնեշ էր առաջացել նրանց միջև: Նայում էին իրար ու չէին տեսնում, ականջ էին դնում ու չէին լսում, հպվում էին իրար ու չէին զգում: 
Անցավ ժամանակ: Նրանց տարաձայնություններն հետզհետե ավելի ու ավելի խորացան: Եթե մեկն ուզում էր քայլել, ապա մյուսն էր հոգնած լինում, և հակառակը…
Սիրում էին իրար, կապված էին ամուր կապերով, ու տարբեր էին այնքա՜ն…
Ինչպե՞ս պիտի ավարտվի ձեր կարծիքով այս տարօրինակ սիրո պատմությունը : Բանն այսպես եղավ: 
Քանի որ չորս ոտքի ճախրը երկու թևերով անհնար էր, նրանք շարունակում էին փորձել քայլել կողք-կողքի: Քայլեցին…Ու դեռ էլի կքայլեին, եթե որ հանկարծ մի առավոտ, դեպի գետակը շարժվելու փորձ անելիս նա չնկատեր, որ ինչ-որ բան ծանրացել ու քարի նկան կածվել էր իր ոտքից՝գամելով այն նույն տեղում: Շրջվեց, կողքին գտավ նրա՝ այն մյուսի անկենդան մարմինը: Նա չէր շնչում այլևս: Դադարել էր քայլել հողի վրա: Անկենդան մարմինը խառնվեց հողին, գրկեց հողն ու նրա բաժինը դարձավ: Սակայն նա նորովի էր գոյացել հիմա: Նա ազատվել էր իր թևավոր մարմնից, որ այդպես էլ գամված էր հողին, և վերջապես թռիչք էր գրկել: Նա հիմա ապրում էր երկնքում, կարող էր վերթևել որքան հնարավոր է բարձր…Նա երջանիկ էր: Ու էլի առաջվա պես սիրում էր նրան: 
Իսկ նա՞…Նա ի՞նչ…Նրա կյանքում գրեթե ամեն ինչ նույնն էր էլի: Ապրում էր սովորականի պես, ոտքից կախված շղթան անհետացել էր, հիմա ավելի ազատ ու թեթև էր քայլում, նույնիսկ ցանկության դեպքում վազել կարող էր, փոխարենը ինչ-որ բան ծանրացել էր սրտին…
Արդյունքում նա հիմա ավելի անշարժ էր, քան երբևէ…Ամեն ինչ լավ էր, բացի այն հանգամանքից, որ նա հիմա ՄԵՆակ էր, մենա՜կ…

Ն. Ավագյան