Նա մի՜շտ ինձ համար
Թափանցիկ լազուրն էր սադափի՝
Իր մարգարտափրփուր ալիքների
Տարերային խոլությամբ՝
Հզո՜ր, անմեկի՜ն...
Իմ արփավետ անուրջներն
Ամե՜ն լուսաբացին
Նրա ջրերում էին սպանում
Իրենց մարմինների
Քուղը հոգնության...
Նրանում էին փարատվում
Խավարներն իմ հոգու,
Նրա անհու՜ն կապույտի շուրթին էր
Արյունն իմ խաղաղվում...
Այսօր ես առաջին անգամ հասկացա,
Թե որքան է հեղհեղուկ
Արճճանման հարթությունը ծովի՜...
Եվ թե նրա մառի՜ հանդերձանքի տակ
Քանի՜ անկենդան սիրտ է հանգրվանում...