Մայրամուտն է իջնում կրկին անտառածածկ լեռնալանջին,
Օրը խաղաղ՝ դանդա՜ղ հանգում, վերջանում է մթնշաղի արնակարմիր հայացքի տակ,
Նինջ են մտնում ու մրափում ծովափները՝ խնկածառի թփուտներով եզրագծված,
Ծոթրիները, նարդոսներն ու հեգ ժայռերը՝ սևին տվող մայրամուտի՝ 
Նվաղ լույսի նու՜րբ շիթերով ցողագուրված ու բարուրված:
Թևերը լա՜յն տարածում է մայրամուտը և գիրկն առնում սիրող մոր պես
Դարափները՝մարջաններով գոտեվորված,
Եվ լուսինը անրջատես իբրև թագ է հագնում գլխին,
Հովիտները, որ ստվերված են սոսափներով անդոհալի,
Պաճուճազարդ գալարները ավազե տաք դարալանջի,
Եվ թափանցիկ փրփուրների հարափոփոխ տվայտանքը,
Ճայերի մերկ պարը օդում, ձկնաբույլի վառ խայտանքը՝
Այս ամենը գիրկն է առնում լիալուսին մայրամուտը,
Եվ իր քնքու՜շ օրոցքի մեջ քուն են մտնում 
Եղեգները՝ իրենց փարթա՜մ հուրաններով, և առափնյա ծանծաղուտը:
Հանդա՜րտ, հետե՜ն խլանում են զիլ ճիչերը հոգնածության,
Խորի՜ն խոնջանքը տրտմության…
Որպես թե երգ օրորոցի ալեբախման ճողփյունն է լոկ լսվում հեռվից անրջային,
Մանկանում է աշխարհն ասես,
Թավալգլոր օրորում է նրան քամին:
Լու՜ռ է…