Պտտվում էինք հրճվանքով անվե՜րջ
Խելահեղության ու բերկրանքի մեջ
Ուրիշ ոչ մի բան հարկավոր չէր մեզ,
Մեղեդին էր սոսկ, հայրս էր ու ե՜ս…,
Ջե՜րմ սեղմել էր նա ինձ իր բորբ կրծքին,
Ես՝ մի աղջնակ ջահել տակավին,
Խենթացած հորս քաղցր համբույրից՝
Օրորվում էի մե՜ղմ ու ջերմագին:
Ջութակի ծորու՜ն նվագի ներքո
Պտտվող բազու՜մ խենթ զույգեր կային,
Չէի նկատում. Ամեն ինչ անգո,
Միայն հայրիկիս ջե՜րմ աչքերն էին:
Վալսի քաղցրաշիթ գեղգեղանքի տակ,
Անէացած համա՜յն աշխարհից,
Հորս նկատմամբ կարոտով անհագ՝
Չէի անջատվում նրա տաք գրկից:
Այսպես դյութական ու վալելչափառ
Վերև խոյացան հոգիները մեր,
Միաձուլվեցին մեկ ամբողջի մեջ,
Մեկմեկու գտան, միահյուսվեցին
Մոգական վալսի մե՜ղմ թովչանքի մեջ:
Անմոռանալի էր օրն այս հարկավ,
Տխրալի է շատ՝ փութով այն անցավ,
Դահլիճում շքեզ՝ լույսերով հրկեզ
Մեղեդին էր խենթ, հայրս էր ու ե՜ս…
Ն. Ավագյան
