Եվ անակնկալ այդ հանդիպւմից
Քեզ տենչած հոգիս կրկին կցնծա,
Զատվելով մռայլ տարակուսանքից`
Հոգուս երկփեղկման վախճանը կգա:
Ու ես կհանեմ հագիս ունեցած
Կեղծության զրահն այնքա~ն անթափանց,
Քո ճշմարտաշող մի զույգ աչքերի
Եվ պարզ հայացքի զորության դիմաց…
Ձեռքդ դողացունց փրկության ուժով
Հոգուս խավարում ճրագ կվառի,
Ու ես վերստին կզգամ այսուհետ
Մեռած մարմնում կենդանի հոգի:
Նորերս զարթնած քնած սերը իմ
Կլուսաշողի ժպիտը քո ջինջ,
Դողդոջ քայլերով կմոտենամ քեզ,
Ու չեմ հանդգնի ասել ես ոչինչ…
Գլխումս եղած ու չեղած մտքեր,
Զուսպ աշխուժություն` խաղացող դեմքիս,
Անցյալից հավե~րժ մնացած հուշեր,
Նոր արբեցումի շոշափ մատներիս…
Հոգեսարսուռ է այդ մուտքը գուցե…
(ասում են` միշտ էլ դժվար է սկսել,
Իսկ վերսկսել… առավել դժվա~ր…)
Սակայն նահանջի ճամփան չեմ գտնի,
Բայց կուրվագծեմ մեր վառ ապագան:
Եվ իմ աչքերում կցոլա սիրերգ,
Հենց իրենք` աչքերն այդ մասին կասեն,
Իսկ ես չեմ խոսի այսօր զերթ երեկ,
Ես լու~ռ կսպասեմ, թե դու ինչ կասես…
Կրկին լռություն…Բայց մի ամբողջ կյանք,
Սրտերում կողպած արկղերի բացում,
Ու մենք չենք զգա` ինչպես ակամա
Մեր միացումի կամուրջն ենք հյուսում:
Հանկարծ կճեղքես լռությունը այդ
Գարնան դեռահաս բողբոջի նման,
Կհարցնես ինձ` ինչ է պատահել,
Ինչու եմ ես խենթ և ուրախ այսքան…
-Բա~խտ է պատահել, քեզ նման մի բախտ,-
Կարձագանքեմ ես հոգու ցնծությամբ,
Ներքին մղումով սիրաշող խոսքի,
Եվ հոգու թաքուն վա~ռ մոլեգնությամբ…
Կնայեմ երկա~ր ակնահաճ դեմքիդ,
Աչքերիդ լույսը գուցե կորսամ,
Եվ ինքս իմ մեջ ես հարց կտամ ինձ,
Թե որ արածիս կամ որ չարածիս
Համար եմ այսօր երջանի~կ այսքան…
Մի բան լավ գիտեմ. Ինչ էլ որ լինի,
Քեզ` սիրելիդ իմ , մենակ չեմ թողնի…
Ն. Ավագյան
