Դու գնում ես, ու ես գիտեմ՝ թողտվության դու պետք չունես,
Չկան հարցեր, որոնց անկամ պատասխանից դեռ ինչ-որ բան կփրկվի:
Դու չես հարցնում՝ ինչ կլինի իմ ոգեթափ գոյության հետ, երբ հեռանաս:
Թողտվություն հարկավոր չէ անամպ ես-իդ,
Որն արդեն իսկ որոշել է ինչպես վարվի՝ նման ասես ոչ թե ծառին,
Որից կախված օրորվում են տերևները մեռնող աշնան,
Այլ նման ես դու այն քամուն, այն մե՜ղմ սյուքին կամ փոթորկին,
(Անվանիր քեզ ՝ինչպես կուզես),
Որը ինքն է նախաձեռնում , և հենց պատեհ ժամն է գալիս,
Ինքն իր կամքով, իր թևերով մոտենում է հսկա ծառին,
(Ծառը այստեղ, խեղճն ինչ անի),
Ու պոկում է այն ամենը, ինչն իրեն է հենց հարկավոր:
Ուրեմն՝ ի՞ նչ…Ստացվում է որ ուժեղ է միշտ ոչ թե ծառը, այլ հենց քամին:
(Բայց մի շտապիր դատել քամուն,
Չէ՞ որ նրա գոյի համար պատշաճ հոսանք է հարկավոր…
Ինքն ուղղակի չէր հայտնվի, չէր ծնվի նա այնպես հանկարծ):
Թողտվություն հարկավոր չէ, բայց ես՝ անզոր արարածս,
Ես ի սրտե այն տալիս եմ. ես թողնում եմ, որ դու գնաս:
Գիտե՞ ս՝ ինչու…Չէ՜, չգիտե՜ս, ու քո խռովահույզ ես-ը
Գուցե կարծի, կամ վստահ է, որ եկել է արդեն պահը,
Որ տրոհվի պիտի մեկը՝ երկու կեսի,
Ու ես նրա լրջությունը գիտակցում եմ,
Ես թողնում եմ, որ դու գնաս, որովհետև այլ ելք չունեմ,
Դու արդեն իսկ վերջին հաշվով վաղու՜ց արդեն 
Քեզ իմ սրտից բացակա ես միշտ համարում:
Ստացվում է, որ այս պահին ընդամենը ձևն ու նյութը 
Հարմարվում են խելոք իրա՞ ր…
Ոչինչ, ո…չ…ի…ն…չ, մի մտածիր, գնա՛ հանգիստ,
Ես՝ հիմարս, թեպետ սրտով եմ միշտ դատում,
Ու երբ հիմա վաղուց արդեն գործի չանցած իմ ուղեղն եմ գործի գցել,
Իրար դեմ են դուրս եկել, տե՛ս, 
Ու ինչե՜ր է խեղճ մարմինս ստիպված տանել…
Ինչպիսի՜ ցավ հոգուս խորքում, սրտիս կենաց երակներում…
Ասես, ասես օձ է վիրավորվել, մի կենդանի,հսկա մի օձ,
Ո՜նց է անզուսպ նա գալարվում ու կոհակվում սաստիկ ցավից,
Կամ…Կամ ասես կուլ է տվել նա մի փշոտ ու մեծ ոզնի՝
Այդ առաջին, այդ մեկ անգամ…
Ու փշերի ծակծկոցից խեղդվում է ճիչ չարձակող, 
Լեզուն կծած անզոր տառապյալի նման…
Խենթանում է հոգիս, հոգի՜ս,
Ու չի կարող ո՛չ դուրս թքել ու մոռանալ այն երբեմնի ոզնու մասին,
Ո՛չ էլ կուլ տալ ,հանգիստ մարսել:
Այն, մխրճված հոգուս պատին, ալիքվում է ու հիշեցնում միշտ իր մասին:
Մի ժամանակ նա էլ ինձ պես ապրում էր այս խե՜նթ աշխարհում,
Ապրում ինձ հետ, ոչ թե իմ մեջ ծածուկ գոյը իր պահպանում:
Ու հիմա էլ, թեպետ արդեն չի երևում, իմ հոգում է թաքնված նա՝
Միևնույնն է՝ նա էլի կա, բնակության վայրն է փոխել,
Փոխարկել է հագին եղած գունեղ զգեստը նա անգույնի,
Բայց նույն ուժով ցավ է տալիս, դեռ ավելի՜…
Գուցե՞ ոզնին իմ սերն է հենց,
Այն այդպես էլ միշտ կմնա այդ նույն տեղում,
Ո՛չ ներս, ո՛չ դուրս տեղաշարժել նրան , ավա՜ղ, ես զորու չեմ:
Հարմարվում եմ նրա գոյին ու պիտ կրեմ խաչս, գիտեմ…
Գիտեմ, հոգի՛ս, որ հենց ես եմ այն հոսանքը, որ ծնել է քո խե՜նթ քամին:
Մեղանչելու համար ուշ է, բայց դու գնա՛, ետ մի՛ նայիր,
Թող քո ես-ը խոնարհաբար անցնի սիրո այլ կածանով,
Որը հարթ է, կիրթ ու պատվար. դու սովոր չես խոթուբոթի,
Քեզ՝ հավերժի ներողություն և մի բարի՜, վեհ ճանապարհ…

Ն. Ավագյան