Սերն այդ սյուքի օրորի հետ 
Աճեց, դարձավ ծով անեզերք, 
Եվ ամեն օր, ամեն ծեգին, 
Աղջամուղջին, խավարակին, 
Երգ էր հյուսում սիրող քամին:

Փաթաթվում էր սիրեցյալին 
Այնպես քնքուշ ու տենդագին, 
Գալարվում էր փեշերի մոտ, 
Ասում խոսքեր սիրակարոտ:

Նա տաղեր էր անվե՜րջ հյուսում, 
Հետն էլ թովի~չ, մեղմ նվագում, 
Իսկ ուռենին խոնարհ լալիս, 
Հեզի~կ-նազիկ պար էր գալիս:

Քամի~ն…Քամին ծափ էր տալիս, 
Երգ էր ասում քաղցրաշշուկ, 
Ծաղիկներ էր նա շաղ տալիս
Ոտքերի մոտ նրա անշուք:

Ջինջ աչքերում հոգեհմա 
Սիրո տենչ կար այն ուռենու, 
Քամին` տեսնելով ակամա 
Հույս էր հոգում իր փայփայում:

Ի՞նչ իմանար սիրող քամին ,
Որ պերճաշուք այն ուռենին 
Իր աչքերում ուներ մե~ծ սեր 
Դեպի վարար գետակը հին:

Այն գետակը, որի ափին 
Նա ծնվել էր ու մեծացել, 
Դարձել հասուն, գեղեցկատես, 
Ու գետակն էլ իր սիրելի 
Մի լայնահո՜ւն գետ էր դարձել:

Կապված էին նրանք վաղուց… 
Այս ի՞նչ բան է, տեր իմ Աստված, 
Ինչո՞ւ ես դու միշտ անաստված, 
Ինչու պիտի քամին սիրեր այն ուռենուն, 
Որի սիրտը տրոփում էր 
Գետի համար խե՜նթ, վարարուն:

Գետն էլ հպարտ ինքն իր հերթին 
Ազատությունն էր վայելում, 
Փարվում էր նա մեծ քարերին, 
Հեզ ուռենուն չէր նկատում:

Սլանում էր այնպես սաստիկ, 
Մոլեգնության իր պահերին, 
Գեղեցիկ էր ու ազդեցիկ, 
Այդպիսին չէր սիրող քամին:

Երբ պարզ դարձավ ամենը այս, 
Սիրաշշունջ երգը քամու անհետացավ, 
Երազ էր արդ ուռին անհաս, 
Քամու հոգուն սարսուռ պատեց, նա քարացավ:

Նա հեռացավ, ընդմիշտ լռեց, 
Էլ չէր հնչում երգը սիրո, 
Իսկ ուռենին լո~ւռ խոնարհվեց, 
Աչքը` գետի ճամփին անգո…

Ն. Ավագյան