Արի այսօր հարբենք մի քիչ, հարբենք սիրուց,
Մեր երազը ըմպենք կու՜մ-կում, հարբենք գինուց,
Թող մեղեդին այնքա՜ն ծանոթ, այնքա՜ն դյութիչ
Նոր թափ առնի, նոր երանգով այսօր հնչի:
Հենց գինովնանք՝
Արի միմյանց համար երգենք, քի՜չ կարկաչենք,
Մեր գետերը եկ պարզջրենք,
Անտառածածկ սարալանջին թիկն տված՝
Ծիրանեփայլ արշալույսը տաքու՜կ գրկենք ու անրջենք:
Իսկ երբ գիշերն իր թևերը մեր ուսերին փռի նորից,
Արի կռթնենք ա՜յն բազրիքին մեզ շատ ծանոթ,
Կամ դուրս նայենք պատուհանից: 
Կարևոր չէ, թե ինչ կանենք,
Միայն գլուխ-գլխի տված…
Թե դու մրսես՝ ես փայփայեմ,
Քո ցուրտն առնեմ իմ թևերին, հեռու՜ տանեմ:
Թե ես դողամ հանկարծ վախից,
Կուչ գամ հզո՜ր բազուկներիդ հովանու տակ…
Եվ թող հարբի մեզ հետ նաև
Պատուհանիդ տակին աճած 
Տխրաթախի՜ծ այն մորենին…
Նա էլ մեզ պես թող մե՜ղմ ճոճվի
Սիրող քամու լայնբա՜ց թևին:
Աստղածորան երկինքն էլ լուրթ
Թող արբենա լուսնի լույսից,
Թող սեր անի այգում այն մութ,
Համբույր քաղի նրա ուսից
(նա էլ մեկ-մեկ խենթանալու կարիք ունի):
Թող բնության երգը կապույտ
Հոգեթովի՜չ երազ հյուսի,
Եվ չորացած կաղնին այն մեծ
Տարանջատված գետափերը թող կամրջի:
Արի այսօր լինենք մոտիկ, գրկենք իրար,
Թույլ տանք նորից խենթ արարքներ՝ հնարավոր և անհնար:
Արի բացենք սրտերը մեր, անկեղծանանք,
Տրվենք կյանքի վարար գետի ալիքներին,
Ըմբոստանա՜նք,
Քիչ խենթանա՜նք…
Թե անձրև տեղա հանկարծ, արի դուրս գանք ու թրջվենք,
Նրա ցասումն ու զայրույթը անզուգական
Մեր սեփական մաշկի վրա զգանք, վայելենք…
Արի այսօր հարբենք մի քիչ
Մեր անխնա միմյանց գրկող հայացքներից,
Արի լռենք և ակնդետ նայենք իրար,
Չասենք ոչի՜նչ…
Թաց մայթերով, ոտաբոբիկ եկ թափառենք,
Մեզ հանդիպած անծանոթին ջե՜րմ բարևենք:
Արի սիրենք, արի գթանք,
Հատենք բոլոր սահմանները թույլ տրվածի,
Եկ պարզապես երջանկանանք…
Արի այսօր հարբենք լացից,
Մի թաս գինուց, մի բուռ թախծից,
Վշտից, տենդից, սիրո բացից,
Եվ թթվածնի ժլատ քաղցից արի հարբենք…
Գետնից կտրենք ոտքերը մեր,
Բազուկները դառնան թևեր,
Թռչենք օդում սիրակարոտ…
Չէ՞ որ արդեն քանի՜ տարի
Կաղապարված ապրում ենք լոկ՝
Անթև, անոտ…
Թող գեթ այսօր հարբենք սիրուց,
Հարբենք, ինչպես չենք արբեցել վաղու՜ց, վաղու՜ց…