Մորս ձեռքերը՝նու՜րբ ու քնքշական,
Հիմա կրում են իրենց բարալի՜կ,
Գունատ մատներին
Կանխահաս խորշոմները
Ժամանակի՝դալու՜կ, դալուկ...
Մորս Ձեռքերը...
Հոգնած,բայց բանու՜կ,
Առաջվա նման տաք, անանձնական
Գութով են բուրում...
Ճերմակ են ՝ինչպես աղավնու փետուր,
Եվ փափուկ՝ ձմռան կույս ձյունի նման...
Մի քիչ ծերացա՜ծ,բայց հավերժ ջահել...
Մորս ձեռքերը...

Իմ վա՜ռ հուշեր, դուք՝ անմարմի՜ն,
Երազի պես անցա՜ք, անցա՜ք,
Փայփայում եմ ձեզ մտովի,
Որ իմ հոգում հավերժանա՜ք:

Սիրում եմ անձնիշխան հայացքդ հպարտ,
Եվ հնչյունները ձայնիդ հատորոշ,
Քո շարժումների նազանքը ազատ,
Եվ ժպիտը, որ քեզ է միայն բնորոշ:

Հոգնած աչքերիս լույս ես դու բերում,
Աղբյուր ես զուլալ իմ ծարավ սրտին,
Սիրող ժպիտդ այնպե~ս հմայում, 
Այնպես շոյում է իմ բեկուն հոգին:

Համբերանքս առ պռունկ է,
Լիքը գավ է,
Հոգիս վիրավոր կռունկ է,
Սրտին՝ ցավ է,
Թոնրում թխած այդ ի՞նչ երգ է,
Ա՜խր, հում է,
Դեռ խոյանքին չընտելացած՝
Սա հարկադիր վարթևում է...
Անուրջներիս բյուրեղային 
Աղերսները առ հավատս՝
Նվաղում են,
Զանգակատան զարկերակի 
Տրոփները խլանում են...
Հուրհրատող մայրամուտը
Մոտենում է...
Այն ամենը, ինչ կար երեկ,
Ի՞նչ է, սու՞տ է...
Ջահս վառ է, սակայն շուրջս
Մո՜ւթ է, մո՜ւթ է...
Մեր օրերի հին հմայքը
Գողտր կանչ է...
Սակայն գիշերն այսօր կրկին
Հոգուս նման վայրահաչ է...

Այդպես մի՛ նայիր, քեզ աղերսում եմ, մի՛ նայիր այդպես,
Քո հայացքի մեջ այնքա~ն ջերմություն ու քնքշանք կա հեզ,
Այնքա~ն մեղմ թախիծ, այնքա~ն մտորում,
Որ ակամայից գերիդ եմ դառնում:

Նա կախվել էր երազանքի մի թևից: Այն սլանում էր երկնի լազուրի մեջ՝ճեղքելով երբեմնի գորշարծաթվագույն ամպաբեկորներն ու առաջ շարժվում: Ամուր բռնել էր երազանքի մի թևից, ժամանակի անտարակուսելի քամիները ստիպել էին բաց թողնել ափերի մեջ տաքացրած ամբողջն ,ու, հիմա հազի՜վ էր հասցնում կառչած մնալ նրանից…Երազանքն ընթացքի մեջ էր: Սավառնում էր օդային հեռուներում՝ հետզհետե վեր խոյանալով, ձգտելով դեպի Տիեզերքի անհունը, դեպի կոելյոական <<Աշխարհի հոգին>>, ու ավելի ու ավելի հեռանալով երկրային աղտալի փոշիներից…Երկա՜ր էր մտածել, և, որքան ավելի խորը, այնքան իրականության <<դահիճ>> մատները մխրճվել էին իր մտապատկերում փայփայած վերերկրային տիրույթներն ու փորձել ոչնչացնել նրան՝այն մեկին, ով հիմա խույս էր տալիս նրանից: Բռնել էր գաղթի ճամփան: Իսկ նա, վերջին վայրկյանին ուշքի գալով և հասկանալով, որ Հավատն է այն լույսը, որ պիտի նշմարվի ցանկացած թունելի եզրին, կրկին կառչել էր նրանից, բայց ալետատանումները ևս սրտխառնուք էին առաջացնում…
Սովոր չէր այս վիճակին: Միշտ հաստատուն էր եղել, միշտ ամուր զգացել էր հողն իր ոտքերի տակ, իսկ հիմա այդ նույն ոտքերը կախվել էին օդում, անորոշության մեջ, մի ձեռքով բռնած երազանքի միայն մեկ թևից…Ու՞ր կհասցներ նրան այս վիճակը: Այլևս առաջվա նման չէր մտածում ապագայի մասին: Հիմա դեռ փորձում էր տանուլ չտալ ներկան: Մտածում էր՝արդյոք երազանքին պատահականության հոսանքն էր ուղորդում, թե ինքը հաստատապես կանխորոշված ընթացք էր վերցրել: 
Վախենում էր… Որքան էլ արտաքնապես աներեր էր թվում, սարսափում էր այն մտքից, որ իրականության <<դահիճ>> ձեռքերը բավականաչափ երկար կլինեն այնտեղ հասնելու և վերջին ապավենը կտրելու համար: Վախենում էր, թեև լավ գիտեր,որ ճակատագիրը վախկոտներին չի հանդուրժում: Նրանք այդպես էլ իրենց սահանափակ աշխարհում են ապրում՝վախենալով ոտքը երկարացնել նրա տիրույթներից դուրս…Նրանք այդպես էլ չեն ճաշակում մահվանն ուղիղ աչքերի մեջ նայելու և նրան պատվով ընդունելու վայելքը: Եվ մինչդեռ վախենում են մեռնել, չեն էլ ապրում: Տանուլ են տալիս մի ողջ կյանք՝անգիտակցաբար…Չափազանց լավ գիտեր այս ամենը:
Այս պահին փիլիսոփայական խորախորհուրդ գաղափարների կրողը լինելու ժամանակը չէր: Կախված էր վերջին ուժերի հատվող ճիգով: Երազանքի ընդամենը մի թևից…Վախենում էր թե ոչ՝ արդեն չէր գիտակցում: Մի բանում էր համոզված միայն…Անկումը ցավոտ էր լինելու: Վայրէջքը փափու՜կ չէր լինելու: Այդ մեկում համոզված էր…

Արի այսօր առանձնանանք ու տարբերվենք մենք բոլորից:
Սիրենք իրար ինչպես ոչ-ոք դեռ չի սիրել ծնված օրից...
Արի փախչենք զմրուխտ դաշտեր ու վայելենք կյանքը սիրո,
Դառնանք նրա լուռ վկաներ ,վառենք լույսեր, մոմեր հուսո...

Նայում եմ բա՜ց պատուհանից...
Այնտեղ՝հեռվում, շողարձակ աստղերի
Երջանկավետ գրկում թևածում են
Երկու հոգի՝ 
Կողք կողքի,
Ձեռք ձեռքի տված...
Լուսնի լույսը իր մենակարոտ
արձագանքն է գտել կեռ շեղբի վրա...
Խավարը փարատվել է...
Նոր-նո՜ր ծլարձակող հույսի
հյուլեներ են նշմարվում՝
Այնտե՜ղ, հեռվում,
Կողք կողքի,
Ձեռք ձեռքի տվա՜ծ...
Գարնանային մեղմ հովիկն
Իր շոյանքն է հասցնում նրանց՝
Օրորելով երկնի մգացած աչքերում...
Տեսնու՞մ ես...Սքանչագին այն պարը՝
Կաթնածո՜ր հորիզոնում,
Նրանց՝երկուսի՝
Կողք կողքի,
Ձեռք ձեռքի տված...
Լսո՞ւմ ես....
Դեգերող հոգիների համանվագը...
Գեղեցի՜կ է...
Նայում եմ բաց պատուհանից...
Ա՜յ, տես՝ երկնքում առկայծում են
Նախալուսաբացի աստղերը...
Շտապի՜ր....
Շտապիր ինձ մոտ...

Իմ սրտից դեպի նրանը
Մի բարա՜կ, անտեսանելի
Պարան էր ձգվում...
Նրա վրայով քայլում էր
Կյանք անունով լարախաղացը՝
Ետ, առա՜ջ...ետ, առա՜ջ...
Ինչպես էի սարսռում,
Երբ թեկուզ մի փո՜քր 
Քամի էր բարձրանում...
Ոչ պարանն էր միայն իմը,
Ոչ լարախաղացը...
Այստեղ էր, որ հասկացա՝
Ինչ ասել է, թե՝Մեր...